20,000 Days On Earth-Σχόλιο ή μια μικρή ιστορία... με ελληνικούς υπότιτλους online

Σύνοψη

ταινία 20,000 Days On Earth-Σχόλιο ή μια μικρή ιστορία... online του σκηνοθέτη

Αυτό το πολύ καλό ντοκυμαντέρ μου έφερε δάκρυα και μου άφησε
την πικρή γεύση μιας εποχής που τελείωσε,
τον απόηχο μιας γλυκιάς νοσταλγίας στο τώρα...

Το πρώτο άλμπουμ που άκουσα από τον Nick Cave με τους Bad Seeds
 ήταν το "Let Love In" και με συνεπήρε τόσο εκείνος ο σκοτεινός ύμνος για την αγάπη, που αγόρασα όλη τη δουλειά τους
 και όταν έφτασα σε ηλικία που μου επιτρεπόταν να πάω σε συναυλία ήταν η πρώτη που πήγα... 
Nick Cave...O "σκοτεινός πρίγκηπας" πάντα με ένα τσιγάρο στο χέρι,
απόκοσμο ύφος και έναν ήχο που σε θώπευε και σε χαστούκιζε σχεδόν την ίδια στιγμή...
Θυμάμαι σε μία συνέντευξή του όταν είχε κυκλοφορήσει το
"The Boatman's Call" στην ερώτηση "τι σχέδια έχετε για το μέλλον?",
απάντησε "υπάρχει μέλλον μετά το " Boatman's Call?"
Παρακολουθώντας την πορεία του μπορώ με βεβαιότητα να απαντήσω πως όχι, όχι δεν υπάρχει μέλλον ή τουλάχιστον δεν θα είναι όπως το θυμόμαστε...
Ο Blixa Bargeled, o Mick Harvey έφυγαν, ο Nick γύρισε σελίδα και ακολούθησε άλλο δρόμο, εκείνη η σκοτεινή μελωδία έμεινε σκονισμένη στα ράφια των αναμνήσεών μας αλλά ακόμα ζωντανή στην ψυχή μας...

Όταν ακούω το "Thirsty Dog" από το άλμπουμ "Let Love In" νομίζω πως βλέπω ακόμα τον εαυτό μου, φοιτήτρια, να περπατάω στις λεωφόρους της Αθήνας, αδιαφορώντας για το λεωφορείο της γραμμής, απλά περπατούσα -αιωρούμην θαρρείς- για να προλάβω τα όνειρά μου πριν χαθούν στη στροφή του χρόνου...
Θυμάμαι τον πατέρα μου να με περιμένει έξω από τον συναυλιακό χώρο, θυμάμαι που τον έσερνα μαζί μου στις συναυλίες μέσα στους γκοθάδες
με τα μαύρα κραγιόν, κρατώντας σφιχτά το χέρι του μην τον χάσω...
Thirsty Dog-1994


Κι ύστερα όλα χάθηκαν σαν να ήταν απλώς μία λάμψη στον χρόνο...
Ο Nick παντρεύτηκε, παράτησε το τσιγάρο, άλλαξε ύφος, διεύρυνε το κοινό του, οι Bad Seeds διαλύθηκαν, δημιουργήθηκαν οι Grinderman διαλύθηκαν,
νέοι Bad Seeds γεννήθηκαν με άλλα πρόσωπα,
ο πατέρας μου άφησε το χέρι μου κι "έφυγε" αφήνοντάς με
με την ζεστή αίσθηση της μεγάλης παλάμης του στην δική μου...

Αλλά κάπου κάπου βλέπω τον Nick στις συναυλίες του να τραγουδά το
"Stagger Lee" και τον κόσμο να παραλήρεί από κάτω
και εκείνη η παλιά λάμψη τροφοδοτείται με καινούρια ώθηση,
τα όνειρα γίνονται το ίδιο φωτεινά και παιχνιδιάρικα,
όμως δεν τα διακρίνω καλά, είναι θολά μέσα από τα δάκρυα
και μερικές φορές θαρρώ πως βλέπω τον πατέρα μου εκεί,
με το ίδιο ζεστό χαμόγελο και το ζαβολιάρικο ύφος
να ακούει το τραγούδι που του αφιέρωσα όταν έφευγε:
"I Will Love You (Till The End Of The World)" ...